دُردانه ام ! چه می بَری از من ، قرار را ؟
بنشین دمی ! ... که با تو ببینم بهار را

آه ای طلوعِ معجزه ، ای عشقِ بت شکن !
بشکن سکوت تلخ و بُتِ انتظار را ...

سرخ است آنچنان لبِ نوشَت ، که میشود
شیرین کنی به کامِ دلم ، زهر مار را !

برگرد ، روزگار من از مرگ بدتر است
برگرد ، تا به خون بکشم ... روزگار را

ای عقل ! زیر بارِ خِرَد ، درد تا به کی؟
یک بار بر زمین بزن این ، کوله بار را

در خواب ، بوسه بر لب رویایی اش زدم ،
آیا ، ... به بنده می دهد این افتخار را ؟

و از بین تمام روسری هایت 

" باد " را

بیشتر از همه دوست دارم 

به موهایت می آید ....

دوست دارم که بخوانی غزل ایجاد کنی
میل دارم که بخندی عسل ایجاد کنی

روی دشت تنت این بار که می آیی هم
زلف بندازی و کوه و کتل ایجاد کنی

اولی دینم و بعداً دلم اصلا تو بگو
مایلی توی کدامش خلل ایجاد کنی

خوش ندارم که به دنیا بنمائی رخ را
ناگهان شورش بین الملل ایجاد کنی

یا که آغاز کنی زلزله ی هجرت را
باز هم روی دل من گسل ایجاد کنی

ﺑﮕــﺬﺍﺭ ﺑـﮕـــﻮﯾـــﻢ ... 

ﻧـــﺎﺏ ﺗــﺮﯾـﻦ ﺟــﺎﯼ ﺩﻧـــﯿـﺎ 

ﺁﻏـــﻮﺵ ﺗـــﻮﺳـﺖ 

ﺟـــﺎﯾـﯽ ﻣــــﯿـﺎﻥ ﺩﻭ ﺑـﺎﺯﻭﯾﺖ 

ﺭﻭﯼ ﻗـﻔـﺴﻪ ﯼ ﺳﯿـﻨـﻪ ﺍﺕ ...

ﻣﻤـــﺎﺱ ﺑـــﺎ ﻗﻠـــﺒـﺖ ...

ﻫﻤﻮﻥ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻪ

قسم به قطره ی اشکم ، درون آیینه
که مبتلای توام ، ای رفیق دیرینه !

به خون نشسته ی عشقم ، اسیر "شعر و غمم"
که از تو مانده برایم ، همین دو گنجینه !

کنار من که نباشی ، تمام هفته یکیست ...
چه صبح شنبه ی تلخم ، چه عصر آدینه

تو آه سرد منی ، روی شیشه ی عمرم !
که سهمم از تو فقط " آااااه " بود ، در سینه

مسیر زندگی ام ، ماجرای عاشقی ام ،
چه بود ماحصلش ، جز دلی پر از کینه ؟

خطای رُستم اگر سرنوشت سهراب است ، 
بگو ، به شانه نبندد نشانه ، تهمینه !

عیدتان عیدتان مبارک باد

تازه خورشیدتان مبارک باد

رو ببوسید روز نوروز است

جشن جمشیدتان مبارک باد

شاد نوشید و شادمان پوشید

دید و وادیدتان مبارک باد

گاه گلگشت و سیر باغ آمد

 سایه بیدتان مبارک باد

 شادی سال نو بجوش آیید

نور امیدتان مبارک باد

 فرودین مژده بهشت خداست

 عیدتان عیدتان مبارک باد

در جام سه شنبه ام غزل میریزی

با خنده ات از لبت عسل میریزی

می آیی و در حافظه پنجره ام

یک عالم گل ، بغل بغل میریزی

حتی اگر صد سال

جغرافیا را تجدید شوم

و تا آخر عمر

از این مدرسه بیرون نیایم

باز هم در جواب این سؤال

که بلندترین کوه دنیا کدام است

بی تردید خواهم نوشت: پدر

مثل قطب شمال شده ام

وقتی هستی

همیشه روز

وقتی نیستی 

همیشه شب ...

چقدر بد شده دنیا چقدر بد شده ایم

به جای گرمی آغوش، دست رد شده ایم

تو از من آن همه دور و من از تو این همه دور

شبیه آن چه که بیگانه می شود شده ایم

میان پیله ی احساسمان تفاهم نیست

که در منیّت خود حبس تا ابد شده ایم

من و تو میوه ی یک شاخه ایم و یک ریشه

جدا جدا شده ایم و سبد سبد شده ا یم

چقدر عیب نما و چقدر عیب شمار

شبیه آینه های تمام قد شده ایم