بشد که ياد خوشش باد روزگاروصال خود آن کرشمه کجارفت و آن عتاب کجا
شرح بیت
چون که از ايشان يادی شد روزگار وصال برايش خوش و گوارا بادا، خود آن ناز و غمزه و آن کرشمه و عتاب کجا رفته ، آری در آن زمان که عاشق به محبوب و معشوق خود رسيده بود و از تجليات آن بهره ها می جست و نيز شاهد عتابها و کرشمه ها و غمزه های جانانه معشوق بود حالا ديگر لحظه وصال رو به اتمام گشته و خبری از غمزه و عشوه گری نيست پس آن لذتها کجا رفتند بنابر اين عاشق واقعی وقتی که خويشتن را از زنگارها و غبارها ی درونی پاک نمايد و نهاد و سرشت خودرا برای وصال به معشوق آماده کند بلافاصله معشوق چهره خودرا برای عاشق نمايان خواهد کرد و باناز و کرشمه از عاشق پذيرای خواهدنمود و لحظات ديدار يار برای او لحظه های فرحبخش و شور انگيز است زيرا که معشوق به بالين عاشق آمده و زندگی را برای او شيرين و دلربا ساخته است ، بلی اين عاشق است که زمينه را برای لحظه وصال مهيا کرده و گرنه معشوق را کاری نيست.
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
نویسنده: 